Bir köyde üç kadın çeşme başında toplanmışlar ve kendi aralarında konuşmaya başlamışlar. Az ötede de ihtiyarın biri oturmuş ve kadınların çocuklarını methetmelerini, övmelerini dinliyormuş.
Kadınlardan biri:
- Benim oğlum çok marifetlidir. Hiç kimse bu konuda onunla boy ölçüşemez... Tam bir cambazdır. İp üzerinde yürüse, taklalar atsa da bir görseniz. - demiş
Diğer kadın heyecanla atılarak:
- Benim oğlumda çok marifetlidir. Tıpkı bir bülbül gibi şarkı söyler. Yeryüzünde hiç kimsenin böyle güzel bir sesi yoktur. Allah vergisi bu... - demiş.
Üçüncü kadın susup duruyormuş. Diğerleri sormuşlar:
- Sen çocuğunu niye övmüyorsun? Nesi var ki? - demişler
-Çocuğumun çok üstün bir tarafı yok ki... Ne diye durup dururken öveyim onu. - diye cevap vermiş.
Kadınlar kovalarını doldurup yola koyulmuşlar. İhtiyar adam da peşleri sıra yürümeye başlamış. Kadınlar ağır kovaları taşımakta güçlük çektikleri için ara sıra duruyor ve dinleniyorlarmış. Sırtları ağrı içindeymiş ve çok yorulmuşlar. Bu sırada çocukları onları karşılamaya gelmiş.
Birinci çocuk hemen elleri üzerinde havaya kalkmış, çeşitli marifetler göstermiş. Kadınlar çocuğun bu marifetlerini övmeye başlamışlar.
-Aman ne kabiliyetli çocuk!.. Helal olsun... Vayy be...
İkinci çocuk bülbül gibi bir sesle öyle güzel şarkılar söylemiş ki, kadınların gözleri yaşlarla dolu hayranlıkla dinlemişler... Kadınlar çocuğun bu marifetini övmeye başlamışlar.
-Aman ne kabiliyetli çocuk!.. Helal olsun... Vayy be...
Üçüncü çocuk koşarak gelmiş, annesinin elinden kovayı almış ve eve kadar taşımaya başlamış.
Kadınlar ihtiyara dönüp:
- Bizim çocuklarımız hakkında ne diyorsun, - demişler.
İhtiyar şaşkınlıkla:
- Çocuklarınız mı? Dedimiş. Onları bilmem. Yalnız biri vardı, annesinin elinden kovayı alıp eve taşıdı. Onu çok beğendim... - demiş.
Kabiliyetli olduğu kadar iyi ve hayırlı evlatlar yetiştirme dileğiyle....
